Koba ma już 18 lat, bierze udział w projekcie rehabilitacji od początku jego istnienia czyli od przeszło dwóch lat. Koba cierpi na czterokończynne porażenie mózgowe i epilepsję. Mieszka z mamą, która samotnie go wychowuje i sprawuje nad nim niemal całodobową opiekę. Mamę chłopca stać tylko na wynajęcie pokoju w mieszkaniu u obcej kobiety. Łazienka i kuchnia pozostają do wspólnego użytku. Koba otrzymuje 180 lari renty (ok.250,00 zł), mama pracuje, jako sprzątaczka jeden lub dwa razy w tygodniu (jeśli uda jej się znaleźć kogoś kto w tym czasie zajmie się Kobą). Rodzina żyje na skraju ubóstwa, stać ich właściwie tylko na jedzenie.
Koba choć ma 18 lat z powodu choroby wygląda, jak małe dziecko. Bardzo cierpi, nie może przyjmować żadnych stałych pokarmów (mama najczęściej karmi go kaszą manną lub zmiksowanymi zupami). Ciało chłopca jest całkiem zdeformowane. W dużej mierze jest to wina zaniedbań w rehabilitacji i opiece nad chłopcem. Koba korzystał z rehabilitacji tylko we wczesnym dzieciństwie, później przez lata leżł w domu przyjmując jedynie lekarstwa na epilepsję. Kiedy go poznaliśmy nie mogliśmy pozostać obojętni na jego ogromne cierpienie.
W Centrum św. Kamila Koba korzysta z rehabilitacji i terapii z logopedą. Z uwagi na bardzo zaawansowany stopień niepełnosprawności chłopca potrzebna jest ciągła rehabilitacja i opieka specjalistów. Najważniejsze jest teraz aby oddalić w czasie progres choroby i przynieść ulgę Kobie. Mama Koby zauważyła, że rehabilitacja przyczyniła się do tego że zawsze bardzo napięte mięśnie chłopca nieco się rozluźniają, zwłaszcza kiedy leży. Z pomocą mamy może powoli rozprostować prawą rękę, która zawsze była podkurczona. Podczas zajęć z logopedą, terapeuta masuje twarz i buzię chlopca. Ma to na celu usprawnienie przełykania i przeżuwania. Mama Koby jest bardzo zadowolona z efektów terapii. Widzi znaczną poprawę, Koba coraz rzadziej dławi się jedzeniem i z większą łatwością może przełykać. Rehabilitacja w Centrum św. Kamila pełni również rolę socjalizacyjną. Ośrodek to jedyne miejsce gdzie Koba ma okazję spotkać swoich rowieśników. Całymi dniami pozostaje w domu sam z mamą, więc kontakt z innymi ludźmi jest nieoceniony.
Bardzo prosimy o wsparcie i umożliwienie Kobie dalszego korzystania z niezbędnej rehabilitacji!
